قانون اساسی امارات متحده عربی (امارات متحده عربی) در 2 دسامبر سال 1971 توسط مجمع ملی عمومی خلق به تصویب رسید. این قانون، قانون اساسی کشور است و بر کلیه نظام های سیاسی، مدنی و اقتصادی آن حاکم است. بر اساس این سند، امارات متحده عربی یک کشور مستقل است که از تعدادی امارت تشکیل شده و شارجه پایتخت این کشور است. استقلال این کشور در همه امور به موجب این سند محفوظ است و شهروندان طبق قانون اساسی از حقوق سیاسی، مدنی و اجتماعی متفاوتی برخوردارند.

این سند در 18 فصل تقسیم بندی شده است که هر فصل موضوعات مختلفی را در رابطه با حاکمیت کشور، ساختار دولت و حمایت از حقوق اساسی پوشش می دهد. علاوه بر حقوق اساسی تضمین شده برای هر شهروند، قانون اساسی این کشور وظایف شهروندان در قبال ملت خود و همچنین روابط بین دولت های فدرال و محلی را نیز تعیین می کند. علاوه بر این، مبارزه با فساد و تعهد به راه اندازی یک کمپین مؤثر علیه مواد مخدر و جنایت، هر دو در این سند برجسته شده است.

قانون اساسی به عنوان عالی ترین قانون امارات متحده عربی در نظر گرفته می شود که امکان مدیریت و فرایندهای عملیاتی روان کشور را فراهم می کند. همچنین این قانون مردم را به سوی ایجاد یک دولت قوی، مدرن و با ثبات که به نیازهای شهروندان حساس است، راهنمایی می کند. طبق قانون اساسی، دولت موظف است حفظ نظم اجتماعی و رعایت عدالت را تضمین کند.